Σήμερα διαβαίνουμε τον Ρουβίκωνα, καθώς ξεκινάμε τις συζητήσεις για να καθορισθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις που θα μας επιτρέψουν ( εάν χρειαστεί όπως επιμένουμε να λέμε) να κάνουμε χρήση του πακέτου στήριξης.Η μαύρη αλήθεια είναι ότι το χρειαζόμαστε. Γιατί εξακολουθούμε να δανειζόμαστε ακριβά, και αν συνεχίσουμε έτσι με τα 330 δισ. χρέος που θα φθάσουμε το 2010 και τα άλλα 150-180 που θα χρειαστούμε τα επόμενα χρόνια ως το 2014, με την βαθιά ύφεση που βιώνουμε θα τιναχτούν όλα στον αέρα, είτε τηρούμε είτε δεν τηρούμε το πρόγραμμα σταθερότητας.
Επιμένουμε δε για την τιμή των όπλων να λέμε ότι το πρόγραμμα στήριξης είναι Ευρωπαϊκό και όχι του ΔΝΤ. Ουσιαστικά δεν έχει καμία σημασία. Γιατί την βοήθεια την χρειαζόμαστε και όπως έλεγε και ο Βεσπασιανός όταν του είπαν πως τα χρήματα που έπαιρναν ως φόρο από τα δημόσια ουρητήρια θα βρωμούσαν, η μυρωδιά δεν έχει σημασία από τη στιγμή που θα γεμίσουν τα ταμεία του κράτους.
Παρ' όλα αυτά, το επιχείρημα πολλών είναι ότι το ΔΝΤ θα φέρει τα πάνω κάτω. Νομίζω πως είναι εντελώς λανθασμένη εκτίμηση και μονομερής. Δαιμονοποιούμε το ΔΝΤ και κάνουμε τα στραβά μάτια στο ότι οι εταίροι μας, μας έχουν ήδη στύψει στον ίδιο αν όχι σε χειρότερο βαθμό.
Η Κομισιόν δεν είναι αυτή που έστειλε στον κ. Λοβέρδο πίσω τα όρια της συνταξιοδότησης;
O Όλι Ρεν δεν είναι αυτός που μιλά για εσωτερική υποτίμηση με ότι αυτό συνεπάγεται για τον ιδιωτικό τομέα;
Η Γερμανία δεν είναι αυτή που αντιτάσσεται λυσσαλέα στο να μας δοθεί βοήθεια πριν φθάσουμε στην χρεοκοπία με ότι αυτό κι αν σημαίνει στην πράξη;
Γιατί έχουμε την εντύπωση πως οι Ευρωπαίοι θα μας χαρίσουν τα λεφτά; Φυσικά και θα μας διευκολύνουν με κέρδος όμως, αφού και θα καρπωθούν την διαφορά των επιτοκίων, και επιπλέον θα μας έχουν στην σέντρα.
Ποιος ζητάει επίμονα διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις χάριν της ανταγωνιστικότητας που θα αλλάξουν δια παντός το εργασιακό τοπίο;
Μήπως δεν είναι οι Ευρωπαίοι, που αποφάσισαν την θεσμοθέτηση μηχανισμού στήριξης που θεωρείται βέβαιο πως θα περιέχει αυστηρότατο ποινολόγιο που ενδεχομένως να φθάνει μέχρι και στην προσωρινή παύση ή αποπομπή χώρας μέλους;
Έχει καμιά διαφορά ο ελεγκτής και η επιτήρηση της Κοινότητας, από τον ελεγκτή του και την επιτήρηση του ΔΝΤ; Το ότι το τελευταίο έχει τεχνογνωσία ή είναι πιο σκληρό εδώ που έχουμε φθάσει ελάχιστη σημασία έχει.
Δεδομένου του παρελθόντος μας , νομίζω πως με το ΔΝΤ βρήκαμε παπά να θάψουμε καμπόσους και η όλη κουβέντα είναι αποπροσανατολιστική. Αλλά λόγια να αγαπιόμαστε. Η πραγματική κουβέντα θα έπρεπε να είναι επί της ουσίας. Χρειαζόμαστε ή όχι βοήθεια και εάν μπορούμε ή όχι να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, Με βιώσιμες όμως στρατηγικές και προοπτικές και όχι χρόνο με το χρόνο. Όχι με τη λογική του και αύριο μέρα είναι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να χαράξουμε εθνική στρατηγική διάσωσης της χώρας.
Ετσι και αλλιώς, αξιοπιστία η ελληνική οικονομία δεν έχει. Όλοι το γνωρίζουν αυτό και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Δεν μιλάμε για το αν πιστεύουν τις καλές μας προθέσεις, ή αν θα είμαστε ή όχι συνεπείς στην εφαρμογή των μέτρων.
Μιλάμε για αξιοπιστία όσον αφορά τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας. Μόλις προχθές ξεκίνησε νέος κύκλος θεματολογίας με τον ίδιο τον Τρισέ να λέει πως οι τράπεζες μας θα αντιμετωπίσουν δύσκολες μέρες. Χωρίς στιβαρό τραπεζικό σύστημα, πως θα προχωρήσουμε σε βιώσιμη ανάπτυξη; Με την ανεργία να εξακοντίζεται στα ύψη πως θα στηρίξουμε την εσωτερική κατανάλωση; Πως θα ανακόψουμε την λαίλαπα των ακάλυπτων επιταγών; Την αύξηση των επισφαλειών;
Για να στηρίξουμε την ανάπτυξη, πέρα από τον δανεισμό ή την βοήθεια αν θέλετε από το εξωτερικό, θα πρέπει να αποδεσμεύσουμε πόρους. Καλή η περικοπή της δημόσιας σπατάλης, καλή η αύξηση των εσόδων, αλλά δυστυχώς δεν αρκούν. Απαιτούνται πιο ριζοσπαστικές λύσεις.
Ας είμαστε επιτέλους ρεαλιστές. Το χρέος μας είναι τεράστιο και η αποπληρωμή είναι δυσβάσταχτη. Ίσως αντί να συζητάμε αν το ΔΝΤ είναι χειρότερο ή όχι από την Κομισιόν θα έπρεπε να συζητάμε.. Τι θα κάνουμε με το χρέος; Μήπως παράλληλα με τα όσα σκληρά μέτρα πήραμε και θα πάρουμε, θα πρέπει να εξετάζουμε σιγά σιγά το ενδεχόμενο να ζητήσουμε την επαναδιαπραγμάτευση του. Να αυξήσουμε την περίοδο χάρητος, να διαγράψουμε ένα μέρος και να επιμηκύνουμε την καταβολή των δόσεων;
Αυτό κατά την άποψη μου θα πρέπει να είναι το επόμενο μέτρο. Το χρέος μας είναι τεράστιο και εάν προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών, είναι βέβαιο πως θα υπάρξει συστημικό πρόβλημα στην Ευρώπη, που έχει και το μεγαλύτερο κομμάτι του χρέους μας. Όπως έσωσαν τις τράπεζες τους, εν μία νυκτί, θα το σκεφτούν διπλά να αγνοήσουν το αίτημα μας. Γιατί ξέρουν πως καλύτερα να καθυστερήσουν να πάρουν τα λεφτά τους αργότερα, παρά να μην τα πάρουν ποτέ αν κηρύξουμε επισήμως στάση πληρωμών.
Επιμένουμε δε για την τιμή των όπλων να λέμε ότι το πρόγραμμα στήριξης είναι Ευρωπαϊκό και όχι του ΔΝΤ. Ουσιαστικά δεν έχει καμία σημασία. Γιατί την βοήθεια την χρειαζόμαστε και όπως έλεγε και ο Βεσπασιανός όταν του είπαν πως τα χρήματα που έπαιρναν ως φόρο από τα δημόσια ουρητήρια θα βρωμούσαν, η μυρωδιά δεν έχει σημασία από τη στιγμή που θα γεμίσουν τα ταμεία του κράτους.
Παρ' όλα αυτά, το επιχείρημα πολλών είναι ότι το ΔΝΤ θα φέρει τα πάνω κάτω. Νομίζω πως είναι εντελώς λανθασμένη εκτίμηση και μονομερής. Δαιμονοποιούμε το ΔΝΤ και κάνουμε τα στραβά μάτια στο ότι οι εταίροι μας, μας έχουν ήδη στύψει στον ίδιο αν όχι σε χειρότερο βαθμό.
Η Κομισιόν δεν είναι αυτή που έστειλε στον κ. Λοβέρδο πίσω τα όρια της συνταξιοδότησης;
O Όλι Ρεν δεν είναι αυτός που μιλά για εσωτερική υποτίμηση με ότι αυτό συνεπάγεται για τον ιδιωτικό τομέα;
Η Γερμανία δεν είναι αυτή που αντιτάσσεται λυσσαλέα στο να μας δοθεί βοήθεια πριν φθάσουμε στην χρεοκοπία με ότι αυτό κι αν σημαίνει στην πράξη;
Γιατί έχουμε την εντύπωση πως οι Ευρωπαίοι θα μας χαρίσουν τα λεφτά; Φυσικά και θα μας διευκολύνουν με κέρδος όμως, αφού και θα καρπωθούν την διαφορά των επιτοκίων, και επιπλέον θα μας έχουν στην σέντρα.
Ποιος ζητάει επίμονα διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις χάριν της ανταγωνιστικότητας που θα αλλάξουν δια παντός το εργασιακό τοπίο;
Μήπως δεν είναι οι Ευρωπαίοι, που αποφάσισαν την θεσμοθέτηση μηχανισμού στήριξης που θεωρείται βέβαιο πως θα περιέχει αυστηρότατο ποινολόγιο που ενδεχομένως να φθάνει μέχρι και στην προσωρινή παύση ή αποπομπή χώρας μέλους;
Έχει καμιά διαφορά ο ελεγκτής και η επιτήρηση της Κοινότητας, από τον ελεγκτή του και την επιτήρηση του ΔΝΤ; Το ότι το τελευταίο έχει τεχνογνωσία ή είναι πιο σκληρό εδώ που έχουμε φθάσει ελάχιστη σημασία έχει.
Δεδομένου του παρελθόντος μας , νομίζω πως με το ΔΝΤ βρήκαμε παπά να θάψουμε καμπόσους και η όλη κουβέντα είναι αποπροσανατολιστική. Αλλά λόγια να αγαπιόμαστε. Η πραγματική κουβέντα θα έπρεπε να είναι επί της ουσίας. Χρειαζόμαστε ή όχι βοήθεια και εάν μπορούμε ή όχι να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, Με βιώσιμες όμως στρατηγικές και προοπτικές και όχι χρόνο με το χρόνο. Όχι με τη λογική του και αύριο μέρα είναι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να χαράξουμε εθνική στρατηγική διάσωσης της χώρας.
Ετσι και αλλιώς, αξιοπιστία η ελληνική οικονομία δεν έχει. Όλοι το γνωρίζουν αυτό και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Δεν μιλάμε για το αν πιστεύουν τις καλές μας προθέσεις, ή αν θα είμαστε ή όχι συνεπείς στην εφαρμογή των μέτρων.
Μιλάμε για αξιοπιστία όσον αφορά τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας. Μόλις προχθές ξεκίνησε νέος κύκλος θεματολογίας με τον ίδιο τον Τρισέ να λέει πως οι τράπεζες μας θα αντιμετωπίσουν δύσκολες μέρες. Χωρίς στιβαρό τραπεζικό σύστημα, πως θα προχωρήσουμε σε βιώσιμη ανάπτυξη; Με την ανεργία να εξακοντίζεται στα ύψη πως θα στηρίξουμε την εσωτερική κατανάλωση; Πως θα ανακόψουμε την λαίλαπα των ακάλυπτων επιταγών; Την αύξηση των επισφαλειών;
Για να στηρίξουμε την ανάπτυξη, πέρα από τον δανεισμό ή την βοήθεια αν θέλετε από το εξωτερικό, θα πρέπει να αποδεσμεύσουμε πόρους. Καλή η περικοπή της δημόσιας σπατάλης, καλή η αύξηση των εσόδων, αλλά δυστυχώς δεν αρκούν. Απαιτούνται πιο ριζοσπαστικές λύσεις.
Ας είμαστε επιτέλους ρεαλιστές. Το χρέος μας είναι τεράστιο και η αποπληρωμή είναι δυσβάσταχτη. Ίσως αντί να συζητάμε αν το ΔΝΤ είναι χειρότερο ή όχι από την Κομισιόν θα έπρεπε να συζητάμε.. Τι θα κάνουμε με το χρέος; Μήπως παράλληλα με τα όσα σκληρά μέτρα πήραμε και θα πάρουμε, θα πρέπει να εξετάζουμε σιγά σιγά το ενδεχόμενο να ζητήσουμε την επαναδιαπραγμάτευση του. Να αυξήσουμε την περίοδο χάρητος, να διαγράψουμε ένα μέρος και να επιμηκύνουμε την καταβολή των δόσεων;
Αυτό κατά την άποψη μου θα πρέπει να είναι το επόμενο μέτρο. Το χρέος μας είναι τεράστιο και εάν προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών, είναι βέβαιο πως θα υπάρξει συστημικό πρόβλημα στην Ευρώπη, που έχει και το μεγαλύτερο κομμάτι του χρέους μας. Όπως έσωσαν τις τράπεζες τους, εν μία νυκτί, θα το σκεφτούν διπλά να αγνοήσουν το αίτημα μας. Γιατί ξέρουν πως καλύτερα να καθυστερήσουν να πάρουν τα λεφτά τους αργότερα, παρά να μην τα πάρουν ποτέ αν κηρύξουμε επισήμως στάση πληρωμών.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου